Jak się okazało, dostać się do
Kuligowa to nie taka prosta sprawa. W pewnych godzinach autobusy po prostu nie
kursują. Trzeba wówczas dojechać do Radzymina, wysiąść na rondzie i łapać
stopa. Akurat mi wszystko dobrze się złożyło. Akurat jechał pewien geolog do
wsi obok, akurat pewne małżeństwo jechało na działkę do Kuligowa. W skansenie
przywitał mnie właściciel pan Wojciech Urmanowski, prezes Fundacji Dziedzictwo
Nadbużańskie.
Rozmawialiśmy o kondycji skansenu, o sytuacji finansowej, o tym,
kto tu pracuje, jakie wydarzenia miały miejsce. Sytuacja tego obiektu jest
trudna. Pan Wojciech utrzymuje się tylko z emerytury. Eksponaty kolekcjonuje od
przeszło dwudziestu lat. W skansenie wiele obiektów pochodzi z Podlasia. Po
rozmowie właściciel zaprosił mnie do zwiedzania. Niestety, nie mógł mnie
oprowadzić, gdyż musiał trwać na posterunku, nikt inny nie jest zatrudniony na
stanowisku biletera/bileterki. W skansenie znajduje się wiele eksponatów. Jest
świetnie wyposażony warsztat kowala, stolarza, jest magiel, warsztat tkacki.
Jest mnóstwo wozów, nawet dyliżans. Jest też budynek mieszkalny, z łóżkami,
świętymi obrazami, piecem. Wszystko w dobrym stanie. Zrobiłam dokumentację
fotograficzną. Po czym znów przysiadłam się do pana Wojciecha. Opowiadał
jeszcze o swojej przeszłości, o przyszłości też. Chciałby skansen przekazać
swojemu synowi.
Rozmawiałam także ze zwiedzającymi. Były to głównie osoby, które przyjechały do Kuligowa na działki. Widziały drogowskazy do skansenu i to je zaciekawiło. Może nie interesują się specjalnie kulturą ludową, ale chętnie zwiedzają miejsca, w których „przechowuje się pamięć o tradycji”.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz